19.30h de un día cualquiera. Es la hora en la que Joana y Fernando solían venir al estudio cuando creamos toda la gráfica de su boda. Y en cuanto llegaban, terminabamos de trabajar por ese día, un «pause» necesario que llegaba con ellos y acababa como una reunión de amigos y alguna vez, con alguna idea más para seguir adelante.
Nadie mejor que la prima de Joana supo definir la tranquilidad que se respira cuando te sientas en una mesa con Joana y Fernando, de esas personas con las que da gusto estar, conversar, y perder la noción del tiempo con una cerveza en la mano, porque cualquier tema se convierte en interesante.
«Na Joana i en Fernando fan molt bona parella, la seva companyia a mi m’evoca tranquil·litat, paciència, empatia, discreció, amabilitat, molt de benestar…vos desig totes les coses bones, vos mereixeu el millor, que junts seguiu descobrint món i compartiu vivències de tot color, que vos aniran fent més còmplices, més units.
M’agrada pensar en la primera frase d’un poema de Miquel Àngel Riera que diu: mai doneu per finit el temps de seduir-vos, i que poguem estar molts d’anys tots plegats al voltant d’una taula parada i un arròs pobler, que no sé si tu i jo, Joana, sabrem cuinar tan bé com sa padrina, això, amics meus, tan sols ho sap el vent…»
Acto seguido, sonó «Blowin´ in the wind» .
Leave a reply